fēng lè tíng jì
丰乐亭记
xiū jì zhì chú zhī míng nián, xià, shǐ yǐn chú shuǐ ér gān.
修既治滁之明年，夏，始饮滁水而甘。
wèn zhū chú rén, dé yú zhōu nán bǎi bù zhī yuǎn.
问诸滁人，得于州南百步之远。
qí shàng zé fēng shān, sǒng rán ér tè lì xià zé yōu gǔ, yǎo rán ér shēn cáng zhōng yǒu qīng quán, wēng rán ér yǎng chū.
其上则丰山，耸然而特立；下则幽谷，窈然而深藏；中有清泉，滃然而仰出。
fǔ yǎng zuǒ yòu, gù ér lè zhī.
俯仰左右，顾而乐之。
yú shì shū quán záo shí, pì dì yǐ wéi tíng, ér yǔ chú rén wǎng yóu qí jiān.
于是疏泉凿石，辟地以为亭，而与滁人往游其间。
chú yú wǔ dài gān gē zhī jì, yòng wǔ zhī dì yě.
滁于五代干戈之际，用武之地也。
xī tài zǔ huáng dì, cháng yǐ zhōu shī pò lǐ jǐng bīng shí wǔ wàn yú qīng liú shān xià, shēng qín qí huáng fǔ huī yáo fèng yú chú dōng mén zhī wài, suì yǐ píng chú.
昔太祖皇帝，尝以周师破李景兵十五万于清流山下，生擒其皇甫辉、姚凤于滁东门之外，遂以平滁。
xiū cháng kǎo qí shān chuān, àn qí tú jì, shēng gāo yǐ wàng qīng liú zhī guān, yù qiú huī fèng jiù qín zhī suǒ.
修尝考其山川，按其图记，升高以望清流之关，欲求辉、凤就擒之所。
ér gù lǎo jiē wú zài yě, gài tiān xià zhī píng jiǔ yǐ.
而故老皆无在也，盖天下之平久矣。
zì táng shī qí zhèng, hǎi nèi fēn liè, háo jié bìng qǐ ér zhēng, suǒ zài wèi dí guó zhě, hé kě shèng shù? jí sòng shòu tiān mìng, shèng rén chū ér sì hǎi yī.
自唐失其政，海内分裂，豪杰并起而争，所在为敌国者，何可胜数？及宋受天命，圣人出而四海一。
xiàng zhī píng shì xiǎn zǔ, chǎn xuē xiāo mó, bǎi nián zhī jiān, mò rán tú jiàn shān gāo ér shuǐ qīng.
向之凭恃险阻，铲削消磨，百年之间，漠然徒见山高而水清。
yù wèn qí shì, ér yí lǎo jǐn yǐ! jīn chú jiè jiāng huái zhī jiān, zhōu chē shāng gǔ sì fāng bīn kè zhī suǒ bù zhì, mín shēng bú jiàn wài shì, ér ān yú quǎn mǔ yī shí, yǐ lè shēng sòng sǐ.
欲问其事，而遗老尽矣！今滁介江淮之间，舟车商贾、四方宾客之所不至，民生不见外事，而安于畎亩衣食，以乐生送死。
ér shú zhī shàng zhī gōng dé, xiū yǎng shēng xī, hán xù yú bǎi nián zhī shēn yě.
而孰知上之功德，休养生息，涵煦于百年之深也。
xiū zhī lái cǐ, lè qí dì pì ér shì jiǎn, yòu ài qí sú zhī ān xián.
修之来此，乐其地僻而事简，又爱其俗之安闲。
jì dé sī quán yú shān gǔ zhī jiān, nǎi rì yǔ chú rén yǎng ér wàng shān, fǔ ér tīng quán.
既得斯泉于山谷之间，乃日与滁人仰而望山，俯而听泉。
duō yōu fāng ér yīn qiáo mù, fēng shuāng bīng xuě, kè lù qīng xiù, sì shí zhī jǐng, wú bù kě ài.
掇幽芳而荫乔木，风霜冰雪，刻露清秀，四时之景，无不可爱。
yòu xìng qí mín yuè qí suì wù zhī fēng chéng, ér xǐ yǔ yǔ yóu yě.
又幸其民乐其岁物之丰成，而喜与予游也。
yīn wèi běn qí shān chuān, dào qí fēng sú zhī měi, shǐ mín zhī suǒ yǐ ān cǐ fēng nián zhī lè zhě, xìng shēng wú shì zhī shí yě.
因为本其山川，道其风俗之美，使民知所以安此丰年之乐者，幸生无事之时也。
fū xuān shàng ēn dé, yǐ yǔ mín gòng lè, cì shǐ zhī shì yě.
夫宣上恩德，以与民共乐，刺史之事也。
suì shū yǐ míng qí tíng yān.
遂书以名其亭焉。
